Rozdział IV

„Barry. Piszę do Ciebie ten list, bo sądzę, że w domu jest to, czego poszukujesz od lat. Powinieneś przyjechać z mamą, do nas do domu. Skąd mogę wiedzieć, że to właśnie jest to? Wiem, bo doświadczyłem działań i to na pewno to. Więc proszę przyjedź jak najszybciej.

                                                                                             Amadeo”

Profesor po odczytaniu listu wziął list i wrzucił go do kominka, wszedł do sypialni ciężko chorej żony.

-Susan.

-Tak?

-Pisał Twój syn. Amadeo.

-Pisał? Co pisał? – wycieńczona kobieta ledwo odpowiada.

-Że ma dla ciebie lekarstwo. Tylko musisz pojechać ze mną do Hiszpanii…

-Dam radę kochanie?

-Musisz skarbie. Bo jesteś najtwardszą kobietą jaką widziałem na tym świecie.

-To spakuj nas. – Barry poszedł po walizki, złapał za drzwi szafy i zaczął pakować swoje ciuchy, gdy skończył zabrał się za ubrania żony. Pytał co chwilę co by tam chciała ubrać. W końcu trafił na czerwoną sukienkę, była prezentem od niego… Susan nigdy jej nie ubrała, choroba jej nie pozwoliła, rozmyślał jakby cudownie w niej wyglądała, wzruszył się. Bo jego marzenia w końcu się spełnią. Spakował czerwoną sukienkę i zapiął walizkę. Zniósł je do samochodu, następnie wrócił do domu po swoją ukochaną, wziął ją na ręce i zabrał do samochodu.

-Barry. Nie zapomniałeś o czymś?

-O czym?

-O moim wózku.

-Nie będzie Ci potrzebny kochanie.

-Jak to?

-Zobaczysz. To cudowne lekarstwo. – Ruszyli w podróż. Dojechali do San Clemente w ciągu 48 godzin. Godzina 8 nad ranem, gdy Amadeo usłyszał podjeżdżający pod dom samochód profesora, wyszedł by pomóc Barremu wnieść mamę na trzecie piętro.

-Szybko póki dzieci jeszcze śpią.

-Gdzie to lustro?

-Na trzecim piętrze.

-Jakie lustro – pyta Susan.

-To Twoje lekarstwo kochanie. – Weszli. Amadeo posadził mamę przy lustrze na krześle.

-Teraz mamo połóż rękę na tym pęknięciu, gdy wyjdziemy powiedz w duchu, że bardzo chciałabyś być zdrowa.

-Co to za brednie?

-Uwierz w to mamo! Uwierz. Proszę. Teraz wyjdziemy. – Susan zszokowana nie wie czy oni robią sobie żarty, czy to naprawdę zadziała. Przecież w szpitalach nie mieli lekarstw, a teraz nagle ma wyzdrowieć? Rozpierała ją radość, położyła delikatnie dłoń na pęknięciu. Zamknęła oczy i wypuszczając z nich łzy błagała w duchu o zdrowie. Lustro spełniło życzenie. Susan wstała z krzesła i czuła się jak nowo narodzona, żadnego bólu, żadnych myśli, że życie już nie ma sensu. Koniec z wyczekiwaniem na śmierć. Wyszła z pomieszczenia w którym było lustro. Barry zaczął płakać ze szczęścia, że jego ukochana jest zdrowa. Susan mocno przytuliła syna i wyszeptała mu do ucha „dziękuje”. Wszyscy we łzach stali i podziwiali zalety lustra.

-Amadeo.

-Tak Barry?

-Musisz wiedzieć, że jeśli lustro zacznie spełniać życzenia z codzienności, jak np. „Chciałbym, żeby Marissa posprzątała po sobie”, zmieni swoje zalety na coś bardzo złego. Zamiast ratować, będzie wyrządzało krzywdy, dlatego lustro musi zostać schowane, by nie wpadło w niepowołane ręce. Rozumiesz?

-Tak. Rozumiem. Oczywiście schowam je. Mam nawet miejsce na całkowitym odludziu, gdzieś gdzie nikt nie wie o tym miejscu.

-Dobrze. Przewieź je tam jeszcze dzisiaj. Potem jeszcze porozmawiamy na temat tego, co można zrobić z tym lustrem, aby świat czerpał z niego jak najwięcej.

-W porządku. To chodź, pomożesz mi załadować je do samochodu i wywiozę je w tamto miejsce. – Wzięli znieśli lustro do samochodu, Amadeo wsiadł za kierownicę i pojechał…